Kendimi Bulma Zamanı

Hayat bazen ne zor gelir insana. Sanki hiçbir şeyin altından kalkamıyormuşsun gibi hissedersin. Yaşamının bir anlamı olsun istersin, var mıdır bilemezsin. Dolu dolu geçsin istersin zaman, her anının bir anlamı olsun. Hani şu arada sırada posta kutumuza düşen maillerdeki gibi. Oysa ne zordur o maillerdeki “yapılacaklar listesi”ni uygulamak.

Her birimiz tek tek ne kadar yüklüyüz. Ne sıkıntılarla uğraşıyoruz kim bilir. Bazen bir şeye canım sıkıldığında, ne dertler var dünyada diye düşündüğümde neden hafifleyemiyorum? Hani derler ya insana taşıyamayacağı yük verilmez diye, benim taşıyabileceğim de bu kadar demek. Ancak taşıyamayacağımı sanıyorum…

Hayatı bir oyun gibi görebilmek istiyorum. Strateji gerektiren bir oyun gibi. Ne bileyim, Monopoly ya da Amiral Battı falan. Bir hamle yapıp sonra karşıdan gelen hamleyi beklesem, heyecanlı ama korkusuz. Belki bir yandan çayımı yudumlayarak. Ne olur ki kaybetsem? Alt tarafı yenilmiş olurum. Bir dahaki oyunda kazanabilirim belki kim bilir? Hayati bu kadar eğlenceli görebilsem. Bu kadar rahat, bu kadar dingin ve kendimden emin.

Büyürken ne kadar etkileniyoruz söylenenlerden. Cesaretimiz ne kadar kırılıyor. Düşünüyorum da ne kadar gözü karaydım bir zamanlar. Şimdi ne kadar korkak yaklaşıyorum bazı şeylere. Neden korkuyorum? Düşsem ne olur? Tekrar kalkabilir miyim? Kalkamazsam ne olur?

Belki bir gün bir şeyi çok istemiştim, yapamazsın dediler. Belki yapamadım, baştan denememeliydin dediler. Belki kendime bir hayat yolu çizdim, onaylamadılar. Onlar, onlar, onlar…

Şöyle bir silkinip kendime gelme zamanı biliyorum. Kendimi bulma zamanı. ‘Gerçek ben’ ile tanışma zamanı. Ve cesur olmanın… Hiçbir şey yapmak zorunda değilim. Ama yapmam gereken neyse onu bulmak zorundayım. Anlatabiliyor muyum? Size tanıdık geliyor mu? Belki de yalnız olmadığımı bilmeye ihtiyacım var.

Nereye mi varmaya çalışıyorum? Bu yazı bir yere varsın diye yazılmadı. Aklımdan bunlar geçiyordu. Yazmaya ihtiyacım vardı. İyi de geldi…