Hayat Komik Aslında…

Hayat komik aslında. Her fırsatta bizimle dalgasını geçiyor. Bir zamanlar ettiğimiz kocaman laflar zaman geçtikçe saçma gelmeye başlıyor. Nasıl da yanılmışız anlıyoruz.

Küçüklüğümü hatırlıyorum. Annem  de babam da kusursuzlardı benim için. Her şeyin en doğrusunu onlar bilirdi. Hele babam bir ilahtı gözümde. Bir de benim durumum sizlerden farklı tabi. Babam aynı zamanda herkesin hayranlık duyduğu biriydi. Nasıl da gurur duyardım.

Zamanla yaşım ilerlemeye başladı ve kendimi kanıtlamaya, ben de buradayım demek istemeye başladım. Bu noktada yine farklı bir tarafı var sizlerden durumumun. Her yerde Neco’nun kızı olarak tanıtılmak beni rahatsız etmeye başladı, çünkü ben Zeynep’tim. Zeynep olarak, kendi değerlerimle tanınmak istiyordum.

Sonra aklım da ermeye başlamıştı artık birçok şeye. Artık annemin de babamın da sonuçta birer insan olduklarını, onların da zaafları, hataları olduğunu görmeye başlamıştım. Bir anda kusursuzluktan, %100 kusurlu duruma geçtiler. Artık onlar yanlıştı, ben doğruydum.

Böyle senelerim geçti onları suçlayarak. Nerdeyse her şeyin sorumlusu onlardı. Hayatımdaki bütün başarısızlıkların faturasını onlara çıkardım. İşte başarısız oldum, zaten babam da hırslı bir adam değildi.  Arkadaşımla aram bozuldu, zaten annem de benimle yeteri kadar ilgilenmiyordu.

Ve kendime onlarda olmayan yeni özellikler ekledim, onların tam tersi olma çabasıyla bir karakter şekillendirdim. Mesela herkes bilir, benim annem görüntüsüne çok düşkün bir kadındır. 7/24 bakımlıdır, süslüdür. Rujunu sürmeden öldürseniz dışarı çıkmaz. Ben de bir o kadar sade oldum. Oje sürmeyen, gerekmedikçe makyaj yapmayan, düz kesim ve renklerde kıyafetler tercih eden biri haline geldim.

İyi yaptım, hoş yaptım da, en büyük tokadı kendimde onları yakalamaya başladığımda yedim. Görünürde onlardan çok farklı gözüküyordum ama özünde ne kadar da benziyordum anneme ve babama. Mesela, makyaj yapmıyordum ama benim için de nasıl göründüğüm çok önemliydi. Konuşmaya gelince çalışkan olmanın ne kadar önemli olduğuyla ilgili atıp tutuyor ama iş zora gelince kıyıdan kıyıdan tüyüyordum.

Sözün özü, gördüm ki büyüme çağının öfkesiyle kızdığım ve onlar gibi olmadığımı sıkça belirttiğim annem ve babam bende yaşıyorlar. Bildiklerinin en iyisiyle beni yetiştirmeye çalışmışlar ve benim parçam olmuşlar. Bugüne kadar onlara rağmen yaptığımı sandığım onca şeyi, aslında onlar sayesinde yapmışım.

Bütün bunları neden mi yazıyorum? Gazetede bir haber gördüm geçen hafta. Ferdi Tayfur ve Necla Nazır’ın kızları Tuğçe, “Babama rağmen rock’çı oldum” demiş. Aslında zaman içinde anlayacak babası sayesinde rock’çı olduğunu.