Bu yazıyı 4 kilo verdiğim diyetimin 4. haftasından yazıyorum: aç değilim ama aşeriyorum, neye mi? Çikolata, kek, karamel, bisküvi, dondurma, makarna, pizza, ekmek, kruvasan, çikolatalı kruvasan, ekler, milföy, pasta, kurabiye off deliricem. Ofis masamızda bunların yarısı mevcut, hatta baklava ve börek te!
Daha ne kadar dayanabilirim hiç bir fikrim yok, bir 4 kilo daha verip üniversitedeki kiloma döneyim diyordum hazır başlamışken ama dünyada yenecek bu kadar güzel şey varken çok zor gözüküyor… Zaten geçmiş üzerinden 10 yıl, neyin kilosuna dönücem, gençlik böyle geri gelmiyor di mi? Ha tabi bir de herkes gider Mersin’e ben giderim tersine, millletin cıscıbıldak gezdiği yaz aylarında çikolata şelalelerinde yıkanıp tostoparlak gezdiğim, kalın kazaklara büründüğümüz kış aylarında incecik olduğum konusu da ayrı komik. Napalım, ben de buyum işte, beni böyle sevin sevecekseniz diyip işin içinden sıyrılmak isterim.
Bu hafta da tatlısızlığımın verdiği huysuzlukla gerizekalı insanlara tahammülüm yok, sıraya dizip dövmek istediğim karakterler sırasıyla: telefonu birşey demeden kapatan insan müsveddeleri, işini sallayan ve dönüş yapmaktan aciz basiretsizler, işlerine gelince çok sevimli (bişey isterken mesela) işleri bitince eski bön moduna dönen yüzsüzler, negatif enerjili herkes ve nefret edici tosunlar…
O yüzden bize ayrılan sayfaya negatiflerden arınıp pozitiflerle yıkandığımız bir grup terapisi seansı ile son verelim: honki ponki toni nok, çalona bimbo bori rok, muşi muşi hubobo kozi zok, çiki çiki şayne tiki tak tok …
GÜNLÜK TAROT FALINIZ
