Çocuklar ne kadar saf ve temiz…plansız, spontane, içlerinden geldiği gibi…fesat değiller ya da içten pazarlıklı…en fazla istedikleri olsun diye birkaç sahte gözyaşı dökerler, azıcık ta tepinirler, işte o kadar.
Tamam zalimler belki (en son 3 yaşındaki yeğenimi Bebek Parkı’na götürdüğümde diğer çocuklarla birbirlerinin kafalarına plastik küreklerle vuruyorlardı, haa bir de gözlerine kum atmaca vardı tabii)) ve fazla açık sözlüler ama transparanlar sonuçta, zaten bunu beklemiyor muyuz karşımızdakinden şimdi de?? (alabiliyor muyuz ayrı dava..)
Dün yemekte arka masamda oturan küçük bi kız sırf biraz ilgilendim diye bana kendi boncuklardan yaptığı kolyeyi hediye etti, hem de annesinin boynundan çıkarıp. Bana uğur getirecekmiş, öyle bi kızım olsa hayır demem valla, benim gibi cadı olmasındansa…Yani küçükken kim dansöz olmak ister ki? Neyse ki okudum ve çocukluk idealimden şaştım!! Yani dansözlük kötü bir meslek diye değil, Asena’yı tahtından etmek istemezdim ondan…
Merak ettiğim şey, bu kadar yaşanmışlıkla, hala çocuk gibi hareket etmek çok mu ütopik? Sanki bu kadar kötülüğün icinde hala umut var, bunu sonsuz bir optimist olan iç sesim söylüyor…çizgi filmler hala cazibesini koruyorsa, arkadaşlarınızın çocuklarına hediye alırken oyuncak reyonlarında kendinizi kaybediyorsanız, pamuk şekeri sodaya koyunca eldeki pembe içecek sizi de mutlu ederse sizde de hala iş var demektir…
GÜNLÜK TAROT FALINIZ
