Kararsızım Bu Aralar

 Kararsızlık ya bu, insanı oturduğu yere mıhlayıveriyor bilinmezliğiyle. Yol ayrımının başında rehbersiz, tedariksiz, ışıksız bırakıyor bir başına. Cesarette pek uğramaz oluyor bu tür zamanlarda yanıma, yürümeyi bırak ilk adım bile korkutuyor beni. Eğer çabuk davranmazsam da “ ya” ile başlayan cümleler sarıveriyor etrafımı. “ Ya olmazsa, ya yalnışsa, ya mutsuz olursam…” listenin uzaması benim korkularımla doğru orantılı elbette ve her geri adımımda bir tanesi daha ekleniyor sayfamın içine.

Peki ne yapmak lazım? O ilk adımı nasıl atmak gerek? Seçtiğin yolda ilerlerken arkana dönüp bakmadan, soruları peşine takmadan yürümek mümkün mü?  Ben bu aralar karışığım,kararsızım ve belki biraz da karamsarım. Hedeflerime doğru ilerlerken kendimi arkada bırakmışım gibi hissediyorum insanların dedikleriyle kendi cümlelerimi yok ettim sanki. Beni neyin mutlu edeceğini uzun zamandır düşünmediğimi fark ettim, hatta düşünmek bile istemedim. Ne de olsa güzeldi  böyle duygularını göz ardı edip hislerini oyuna sokmadan ilerlemek. Ama şimdi tüm bunlar birer birer kırdı kabuklarını ve ben ortada kalakaldım. Büyümenin bir parçası mı acaba bütün bu yaşadıklarım? Hırslarımdan çok mutluluğumu düşünür oldum, koşturmak yerine durup düşünmek istedim. Kalmak mı gitmek mi zor ve ben neyi istiyorum bilmiyorum. Bir yanım sonuna kadar kalıp savaşmaya hazırken diğer yanım huzurun peşinde bildiği, alıştığı, güvende olduğu yeri istiyor. Üstelik savaş dediğinin süreside yok…belki yarın biter belki üç sene sonra ve kazandığımı hissettiğimde de benden geriye ne kalır işte bunu bilmek imkansız. Kalmak çoğu zaman ağır bassa da "istediğim bu!" diyebilir miyim bilmiyorum.

Peki ya dönmek? Her geri dönüş başarısızlık mıdır…kime göre? İnsanlar kahve sohbetlerine hayatlarınızı konu ederken sırf onlar konuşmasın, başarısızlığı adınızın yanına yapıştırmasınlar diye bazı kararları ertelemek ya da kötü olduğunu düşünmek hiç doğru gelmiyor bana ama bende bu tuzağa düşüyorum bazen.  Sanki dönüşüm yenildiğimin, sürüye eklenişimin kanıtı olacakmış gibi geliyor. Üstelik üzgün ses tonlarının arkasındaki sevinci göreceğimden de adım gibi eminim hatta diğerlerinin yanına eklenen “ O da…” olacağımdan da.

Belki en güzeli hiç birini dinlememek, yol ayrımında kalmak, birinden birine muhtaç olmak yerine kendi rehberliğinde kendi yolunu çizip kendi ışığınla yolunu aydınlatmak. İşte o zaman ne bir başka cümleye, ne bir başka teselliye ne de "diğer" sorulara verilecek cevaplara ihtiyaç duyar insan. Umarım kararsızlığımın içinden kendi yolumu çizecek cesareti bulurum. Zaman her şeyin ilacı değil mi? Benim kararsızlığıma da bir el atsa fena olmaz haniJ

Not: Kendi derdimi en güzel kendi çizimimle anlatırım diye düşündüm,biraz paslanmışım gerçi kusura bakmayın artık =)