Cara Delevingne`dan Açık Mektup

Son birkaç yıldır (ve hala) markaların ve tasarımcıların peşinden koştuğu, aslında var olan ışıltısını asla kabullenmeyen, şimdilerde sinemaya yoğunluk veren Cara Delevingne`dan açık mektup var. 

Modelliği bırakan Cara, yalnızca Karl Lagerfeld`i kıramıyor ve Chanel için bazen modellik yapıyor.

Cara Delevigne, Time dergisinin editörlerinin kurduğu yeni platform Motto`ya, neden modelliği bıraktığı hakkında açık bir mektup yazdı;

"Modelliğe 16 yaşında başladım.  1.70’lik boyumla sektördeki pek çok kızdan daha kısaydım. Yine de şansımı denemek istedim. Hayatımda pek çok kez yaptığım gibi, asla vazgeçmem.

Sektörde yerimi bulmam biraz sürdü. Moda endüstrisinin beni kabul etmesi, fiziksel özelliklerimin çok ötesinde, epey zaman aldı. Ancak kısa bir süre sonra kendimi endüstrinin onay mekanizması tarafından çevrelenmiş buldum. Herkesten bir onay almam gerektiğini hissettim. Sonuç olarak, kendi görüşümü kaybettim ve mutluluğun, başarının ne demek olduğunu unuttum. Sanırım bu isteğimin temeli, bilinçaltımda herkes beni istesin, herkes beni sevsin düşüncesinin olmasıydı.

İnsanları mutlu etmek için işinizde her şeyi yaptığınız halde yine de mutlu olmayan insanlar varsa, şunu düşünmeye başlıyorsunuz: ‘Kendi işime baktım ve her şeyi yaptım. Kendimi en dibe kadar gitmeye zorladım.’ Sonra sürekli olarak birilerini hayal kırıklığına uğrattığınızı hissetmeye başlıyorsunuz. Ve bir an geliyor, şunu diyorsunuz: ‘Bir saniye, ne için çabalıyorum? Ben kimim, bunu ne için yapıyorum?’

Bir süre sonra, bu işin ve başkalarının onayının en önemli şey olmadığını fark ettim. Evet, kariyeriniz çok önemli ama en önemlisi o değil. Elbette başarılarımla gurur duydum ama gerçek anlamda mutlu değildim.

20 yaşıma gelmiştim, birkaç senedir modellik yapmaktaydım. Bakış açım değişmişti ve ben değişmiştim. Geleceğim için hedeflerimi ve hayatımı tekrar gözden geçirmeliydim. Elbette bu geçiş bir gecede olmadı.

Evet, zaman aldı. Ancak şimdi anladım ki iş her şey demek değildir ve başarı pek çok farklı formda gelebilir. Algılarım açıldıkça, pek çok yeni şeye çocuk gibi saldırdım. Sevdiğim şeyleri yapmak için daha çok zaman harcar oldum. Ve bu sayede daha iyi işler çıkarıyorum.

Öğrenecek hala çok şey var ama artık kendim olmayı öğredim. Pişmanlık ve suçlu hissetme duygularıyla savaşıyorum. Çünkü kendinizi sevmezseniz, insanların sizi ve yaptığınız işleri sevmesinin hiçbir önemi yok."