Yalnız geçirdiğim şu günlerde o kadar çok şey düşünüyorum ki… Kendimi, yaşadıklarımı, hatalarımı, doğru kararlarımı, keşkelerimi, başka türlü düşünseydim hayatımı bambaşka bir yöne götürecek anlarımı ve tabi ki hayatımdaki insanları…
Bazılarını uzun zamandır görmüyorum, sebepsiz çıkıp gitmişler hayatımdan. Hatta bazılarını görmek için çaba sarfetmişim eski günlerin hatırına, ama ne yapsam olmamış…
Bazılarını istesem de göremem artık…
Bazıları çok kırmışlar beni, canımı yakmışlar…
Bazılarını ben incitmişim kim bilir ne çok…
Bazıları kısacık bir süre için, belki bir an için girmişler hayatıma, ama nasıl etkilemişler beni…
Bazılarıyla hiç tanışmamışım, ama yol göstermişler bana bilmeden…
Bazıları geç girmişler hayatıma, bir daha hiç çıkmasınlar…
Bazıları kendimi bildim bileli buradalar…
Hepsine huzurlarınızda tek tek teşekkür ederim. Çünkü onlar beni ben yaptılar…
Bir arkadaşım hikayesini anlatıyordu geçen gün. Büyük şehirde neler yaşadığını, bunların onu ne kadar incittiğini, buraya her şeyi geride bırakmak için geldiğini, fakat benzer şeylerin hatta benzer insanların burada da hayatına girdiğini…
Eğer öğreneceğin bir şey varsa şu hayatta, yeni biri çıkar mutlaka karşına. Ve sen aynı senaryoyu başka oyuncularla oynamaya devam edersin. Anladım ki bundan kaciş yok…
Dargın olduğum insan pek az. Hani yüzünü görmek, sesini duymak istemeyeceğim… Ama `hiç yok` demek isterdim, çünkü işte en mühimlerinden onlar hayatımdaki insanların. Basmışlar damarıma, gör diyorlar işte burada tıkandın. Şimdi bu yazının ardından "kırgınlıklara son!" naraları eşliğinde telefona sarılmayacağım. Henüz hazır değilim. Ama hazır olduğumda, biliyorum ki omuzlarımdan büyük bir ağırlık kalkacak. Onlardan ne cevap gelirse gelsin… O günü hasretle bekliyorum…
Aslında ben kaçarım insanlardan. Hep bir mesafe koyarım arama. Neden kaçıyorsam, neden koruyorsam kendimi? Bak işte olan olmuş, olmaya da devam ediyor! Attigim her adımda, katettiğim her yolda biri var yanımda. İşte bu yazi, bu nedenle kendime yaptığım bir hatırlatma!
GÜNLÜK TAROT FALINIZ
