“Doğum Haritamı Öğreniyorum” adında bir servisim var. Birkaç saat içinde katılımcılar doğum haritalarını ve sevdiklerinin doğum haritalarını çözümlemeyi öğreniyor. Eğitim bittiğinde bir başkasının doğum haritasını amatörce yorumlayabilir hale geliyorlar.
Bu servise genellikle kendilerinin, sevgilileri veya çocuklarının doğum haritalarını öğrenmek için katılıyorlar. Şimdiye dek babasının doğum haritasını öğrenmek için katılanına rastlamadım.
Bunun yanısıra “Doğum haritası” ve “gelecek analizi” adında, içeriği güçlü iki ayrı servisim var. Birinde kişilerin doğdukları andaki gökyüzü etkileri yani karakter analizi yapılıyor diğerinde gelecek 1 yıl içinde yaşanılacakların olasılıkları soruları da cevaplanacak şekilde açıklanıyor. Ne Amerika’da yaşadığım yıllarda, ne de Türkiye’de profesyonel astrolog olarak çalıştığım yıllarımda babasının doğum haritasını veya gelecek analizini almak isteyene rastlamadım.
Babama aşıktım, destekleyen, aydın, şefkatli bir babaya sahip her kız çocuğu gibi. Bu ulvi bir aşktı. O her zaman destekleyen, yargılamayan, seven, koruyandı. Ondan haber alamadığım bir gün bile olamazdı. Memleket meselelerini sormasam içim rahat etmezdi. Ülkelere ait silah, donanım ve siyaset bilgisi hayranlık uyandıracak derecedeydi.
Astrolojiyi öğrenmeye başladığım ilk yıllarda babamın doğum haritasını çıkartmaya çalıştım. Doğum saati belli değildi ama benim bir fikrim vardı.
Yıllar geçti. Ne kadar doğru bir doğum haritası çıkarttığımı O’nu kaybedeceğimiz ihtimalinin çok güçlü olduğu noktada anladım. Hastanedeydik. Yoğun bakımda 15 gün geceli, gündüzlü beklemiştim. Eve dinlenmeye gidebildiğim anlarda doğum haritasını didik didik ediyordum. Bir umut arıyordum.
Umutların tükendiği, O’nu ebedi yolculuğuna uğurladığım dönemde “Ölüm Yüzlü Doktor” makalemle ölümün dolunayla ilişkisini ve babamı kaybedişimi anlattım. Her şey ondan sonra başladı. Durmadan astroloji makaleleri yazıyordum. Yazdıkça acımı unutmaya çalışıyordum…
Hala yazıyorum. Ve hala o acı tükenmiyor. Baba özlemi azalmazmış, gün geçtikçe artıyor.
Bir gömleğini sakladım, özledikçe sarılmak için. Kanada tarzı, kalın ve kışlık. Çakısı bende. Takma dişlerini kimse almazdı benden başka. Yani tüm varlığı bende. Onun için ördüğüm yelek yok ama hatıramda var.
Evin her bölümünde fotoğrafları! En zor anımda kulağımdaki sesi, gülümsemesi ve sanırım “ben buradayım, korkma” deme halleri. Hepsi bende saklı.
Babalar gününü sevmiyorum. Babasızlığı, O’nun yokluğunu sevemediğim gibi.
Sırtımı dayadığım bir dağ olduğunu ve o dağı kaybettiğimi anladığım günden beri bu konu hakkında ne yazabildim, nede konuşabildim. Uzun bir süre Türkiye’nin önde gelen psikoterapistlerinden biriyle de görüştüm o yıllarda. Babam hakkında konuşamama, ağlayamama haline çözüm aradım. Her seansta, son seansta bile sadece Alex’den konuşma başarım takdir edilesiydi. Konu asla babama gelmedi.
Çok uzun yıllardan beri ilk kez babalar günü hakkında bugün bir metin yayınlayabildim sosyal medyada ve şu anda okuduğunuz makaleyi yazmak istedim. Birkaç hafta önce ilk kez konuşabildiğimi, doya doya ağladığımı saymazsak.
Fotoğraf çektirmeyi, el öptürmeyi, özel günleri kutlamayı sevmezdi. Yavruları olmadan özel bir yemek yemezdi. Özgür iradeye, hür düşünceye inanır, tutucu yetişmemizden kaçınırdı. Çocukluğundan beri yaz sıcaklarında bile, 2 yıl süren askerliğinde bile, atlamadan orucunu tutmuş, namazını kılmıştı. Değerleri, değerlileri vardı.
Trafik kurallarına, evde meyvenin eksik olmamasına, torunların oyunsuz kalmamasına, saat başı ajans dinlemeye önem verirdi. Yanında beyaz leblebi taşırdı. En sevdi şeydi. Çocuğuna el kaldıran, satan, atan, bakmayan insanlık dışı varlıklardan nefret ederdi. Tıpkı benim gibi.
Tüm şefkatli babaların, babalar günü kutlu olsun.
Yavrusuna her ne sebeple olursa olsun el kaldırmayan, insanlık dışı hiçbir şeyi hak görmeyen, eğiten, öğreten, koruyan, seven, yücelten, yatıştıran, teşvik eden, örnek olan tüm babaların günü kutlu olsun.
Sizi bilmem ama ben şanslıydım..Bu hayatta EN ÇOK BABAMI SEVDİM..
SU KARAKUŞ
Babasının asi kızı…
Her hakkı çocuklarınındır.
GÜNLÜK TAROT FALINIZ
