YAPABİLİRSİN.

Geçtiğimiz hafta Küçükçiftlik Park’taki Charlotte Gainsbourg konserindeydim ya, onunla ilgili küçük bir hikaye anlatacağım.

Charlotte Gainsbourg, sahneye çıkıp ilk bir-iki şarkısını söyledikten sonra eline yazdığı kopyadan yardım alarak küçük bir sesle hepimize Türkçe “merhaba” demişti. Bu ayrıntıyı, o gece çektiğim fotoğrafları elden geçirirken hatırladım. Hatta tam olarak yukarıdaki fotoğrafı gördüğüm zaman.

Düzgün bir merhabayı telaffuz etmek için eline tam olarak ne yazdığını ve altındaki diğer kelimenin ne olduğunu merak edip, küçük bir dedektif gibi her fotoğrafta ellerine bakmaya başladım.

Bulduğum şey beni hem şaşırttı hem de çok hoşuma gitti. Eline yazdığı ikinci kelime “teşekkürler” gibi bir şeydi. Ama önemli olan o değildi. Esas olarak bileğinde devam eden yazı önemliydi benim için.

“Tu peux toujours
Tu es
Tu peux”

Bilgisayarın başına oturmuş fotoğraflarını düzenlerken, ve bileğindeki bu sözcüklere henüz denk gelmemişken, o gün konserdeki hallerini düşünüyordum Charlotte Gainsbourg’un. Ne kadar “cool” bir kadındı öyle. Soundcheck öncesi bebeğini kucağına almış konser alanında fotoğraflar çekiyor, sahnede ise çok sakin görünüyordu. “Rahat olacak tabii” diye düşündüm. Ne de olsa Serge Gainsbourg ve Jane Birkin gibi iki karizmatik sanatçının kızıydı ve bu şöhret dünyasının içinde büyümüştü. Daha çocuk yaşta babasıyla çıkıp şarkı söylemeye ve filmlerde oynamaya başlamış, kendi ününün de tadına çok erken varmıştı. Son olarak Melancholia’daki oyuncu performansıyla beni benden almıştı. Hem güzel hem de değildi ama karizmatikti işte.

İşte böyle bir kadın bileğine keçeli kalemle “her zaman yapabilirsin, sen varsın (you are), yapabilirsin” yazmıştı. Dövme değildi. O gün içinde yaşadığı bir şeyle ilgili, kendi potansiyelini kendine hatırlatmak için yazdığı bir nottu herhalde. Demek onun da kendine yenik düştüğü, daha çok özgüvene ihtiyaç duyduğu zamanlar oluyordu. Kendini cesaretlendirmenin küçük bir yolu buydu belki onun için.

Tam bu anda, onu insanlığından ne kadar çıkardığımı, tam bir şöhret makinesi gibi algıladığımı anladım. Oysa o da benim gibi etten kemikten bir insan; benim gibi korkuları, zayıflıkları olan. Charlotte Gainsbourg da olsa, bazen yapamayacağını hissedebiliyordu demek ki…

Çoğu zaman bazı şeyleri kafamızda fazlasıyla büyütmeye, kendimizi de yetersiz görmeye meyilli olabiliyoruz. Bir fotoğraf gelip size bazı şeyleri hatırlatabiliyor.

Böyle farkında olmadan kafanızda korkusuz robotlara çevirdiğiniz insanlar var mı?

Başkalarının da görebileceğine aldırmadan kendi bileğinize bir mesaj yazar mıydınız? Ne yazardınız?