Eskiler derler ki, mutlu olmak için hayatta üç şeyden vazgeçmeyeceksin: Aş, iş, oynaş.
Beklentilerin daha düşük olduğu zamanlara ait bir söz gibi geliyor kulağa ilk önce. Biz şimdi adına, iş ve özel yaşam dengesi desek de, aslında aynı şeyi ifade ediyorlar.
Aş, doyumu simgeliyor. Maslow’un ihtiyaçlar hiyerarşisinde bahsettiği gibi, temel ihtiyaçları karşılanmayan bir insanın, üretme, paylaşma, sevme, kendini tanımlama kapasitesi olamaz.
İşten kastedilen, başarı hissi. Aş bulacak para olsa bile, insanın bir işi olmalı… Sevdiği, üretebildiği, işe yararlık duygusunu tatmin edebildiği bir iş.
Oynaş ise; insana neşe veren, enerji veren, değişme, kendini aşma gücü veren her şey… Aşk olabilir, kendinizi bulduğunuz hobiler, yaşam felsefeniz, hayalleriniz, şu hayatta bırakmak istediğiniz iz olabilir… Yeter ki, iyi ki yaşıyorum dedirten bir şey olsun!
Bu üçünden biri eksik olunca, mutsuzluk kaçınılmaz. Düşünün, temel ihtiyaçlarınızı karşılayamıyorsunuz, kendinizi işe yarar hissetmiyorsunuz ya da hayatınızda şımarabileceğiniz, keyif alabileceğiniz bir şey yok… Böyle bir durumda “hayatın olumlu yanlarını düşün” demek, ahmaklık olur. Ayağa kalkıp, bunları aramak ve bulmak dışında çare yok.
Bir de hepsi var olmasına rağmen, dengesizlikten kaynaklı mutsuzluklar var! Çok çalışırken ihmal ettiğimiz sevgili, eş, aile…
Aniden hayatımıza giren aşk veya evde çıkan bir sorun yüzünden fiziken başında olsak bile aslında ihmal ettiğimiz işimiz…
Aştan, işten ve oynaştan bağımsız, kendimize ayırmadığımız zamanlar ve yorulan ruhumuz…
Sırayla hepsine vakit ayırıyoruz, ne taraf dağılırsa toplamak için tüm odağımızı o tarafa kaydırıyoruz zaman zaman ve topluyoruz da…
Ama iz bırakan yaralarla, akılda kalan özensizliklerle, hep beni mi bulur bu zor durumlar diye hayıflanmalarla…
Oysa bir dengesi var bu işin; yaşam hedeflerimize göre kurulan, kişisel sınırlarımızın net çizildiği, her birine uygun vakit, emek ve paranın harcandığı, huzurlu bir denge!
GÜNLÜK TAROT FALINIZ
